ในวันที่เราเดินทางมาไกลแสนไกลนี้ อาจมีบางแยกที่ทำให้เราหลงทาง อาจมีบางจุดที่ทำให้เราพลัดตกลงไป ณ ชั่วขณะที่ดูเหมือนไม่มีทางออก มองไม่เห็นเส้นทางไปต่อ การได้นั่งนิ่ง ๆ สักนิดก็คงจะดีเหมือนกัน ให้ความคิดได้กลับไปยังอดีตที่ผ่านมา ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้ บางอดีตเลวร้าย บางอดีตสวยงาม แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญนัก คือการค้นพบตัวตนที่เราหลงลืมไป ตัวตนในอดีตของเราที่เราแทบจำไม่ได้แล้วว่ามันเคยมีอยู่ ไร้เดียงสาแต่ก็บริสุทธิ์ แข็งทื่อแต่ก็ซื่อตรง หยาบช้าแต่ก็อ่อนไหว ขลาดเขลาแต่ก็บ้าบิ่น คิด ๆ ดูแล้ว เราสองคนแยกจากกันตอนไหนไม่รู้ ไม่มีคำร่ำลา เด็กคนนั้นกับผู้ใหญ่ตอนนี้ ทำไมช่างดูเหมือนเป็นคนละคน ความภาคภูมิที่เคยมี หายไปแล้วจนหมดสิ้น ความทะเยอทะยานที่เคยยิ่งใหญ่ดั่งขุนเขา ถูกกัดเซาะจนเหลือเพียงเท่าเม็ดกรวด ยังเป็นไปได้อีกหรือที่จะกอบกู้มัน? หรือแค่ปล่อยมันไปตามวิถีที่มันเป็น กาลเวลานั้นทั้งแสนดี แต่ก็โหดร้ายในเวลาเดียวกัน การเติบโตนั้นให้อะไรบางอย่างแก่เรา แต่ก็พรากบางสิ่งไปด้วย นี่สินะชีวิต นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว ก็คงต้องเดินต่อไป เผื่อแยกข้างหน้า จะได้เจอเพื่อนเก่าคนนั้น คนที่เคยพำนักอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ

หลาย ๆ คนคงเคยประสบกับช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต ที่ไม่แน่ใจในความความหมายของตนเองว่า เรามีความหมายอะไรกับโลกใบนี้บ้าง เรามีความหมายอะไรกับใครสักคนบ้างหรือเปล่า? เราจะนิยามความหมายของเราอย่างไร ณ ช่วงเวลาชีวิตสั้น ๆ ที่ได้เกิดมานี้? ไม่ว่าตอนนี้เราจะรู้หรือไม่รู้ความหมายนั้น แต่อย่าลืมว่าครั้งหนึ่งเคยมีใครบางคนเคยให้ความหมายของเราในวันที่เราเกิดมาลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรก ส่วนใหญ่คน ๆ นั้นก็คือพ่อแม่ของเรา และความหมายนั้น...