ในค่ำคืนที่เงียบสงัดคืนหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังมองหาหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นหนังสืออีกเล่มที่โดนปลวกกัดกิน ผมตัดสินใจหยิบมันออกมาปัดฝุ่นเพื่อพลิกดูเนื้อหาข้างใน พลันสายตาไปหยุดอยู่ที่ภาพกระดานหมากล้อม ถึงแม้ผมจะเคยอ่านหนังสือเล่มนี้เมื่อหลายปีก่อน แต่ผมรู้สึกเหมือนเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นมัน นี่ก็น่าจะเป็นหมากล้อมอีกกระดานหนึ่ง...

หนึ่งในหลักการดำรงชีวิตที่เป็นสัจธรรมอันจริงแท้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงก็คือ ไม่ว่าคุณจะเป็นใครหรือทำอะไร ย่อมมีคนชอบและไม่ชอบคุณเสมอ ต่อให้คุณพยายามทำตัวเป็นคนที่ดีพร้อมจนไร้ที่ติ สมบูรณ์แบบประหนึ่งไข่มุกปราศจากตำหนิก็ย่อมมีคนเกลียดและต่อต้านคุณอยู่ดี และต่อให้คุณเป็นคนที่เฮงซวยหรือคนชั่วช้าระยำตำบอนแค่ไหนก็ยังมีคนที่ชอบและพร้อมสนับสนุนคุณอยู่ดี...

ในบรรดาสรรพสิ่งทั้งมวล ความคิดจิตใจของเราเป็นสิ่งเดียวที่เราสามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์ ทรราชอาจกักขังร่างกายของเราได้ แต่ไม่อาจกักขังความคิดของเราได้ จอมกษัตริย์สามารถบังคับให้เราก้มหัวสวามิภักดิ์ได้ แต่ไม่สามารถบังคับจิตใจของเราให้ก้มกราบได้ โรคอัมพาตสามารถต่อต้านการควบคุมร่างกาย แต่ไม่อาจต่อต้านจิตนาการไม่ให้โลดแล่นไปยังสุดขอบจักรวาลได้...

หลาย ๆ คนคงเคยประสบกับช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต ที่ไม่แน่ใจในความความหมายของตนเองว่า เรามีความหมายอะไรกับโลกใบนี้บ้าง เรามีความหมายอะไรกับใครสักคนบ้างหรือเปล่า? เราจะนิยามความหมายของเราอย่างไร ณ ช่วงเวลาชีวิตสั้น ๆ ที่ได้เกิดมานี้? ไม่ว่าตอนนี้เราจะรู้หรือไม่รู้ความหมายนั้น แต่อย่าลืมว่าครั้งหนึ่งเคยมีใครบางคนเคยให้ความหมายของเราในวันที่เราเกิดมาลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรก ส่วนใหญ่คน ๆ นั้นก็คือพ่อแม่ของเรา และความหมายนั้น...