ความหมาย

ช่วงบ่ายของวันที่ฝนตกในโรงเรียนแห่งหนึ่ง หลังจากที่ฝนเม็ดสุดท้ายได้สัมผัสกับพื้นดิน นักเรียนทุกคนต่างก็ทยอยเดินออกจากโรงอาหาร เสมือนนักโทษที่ถูกปลดปล่อยสู่อิสรภาพ ไม่สิ สำหรับนักเรียนบางคน นี่อาจจะเป็นการเดินทางจากอิสรภาพสู่การจองจำในห้องเรียนก็เป็นได้ ในเมื่อการเรียนคือสิ่งที่พวกเขาเกลียดขนาดนั้น

ส่วนผมน่ะเหรอ? ทันทีที่ท้องฟ้าให้สัญญานว่าจะไม่ส่งเม็ดฝนต่อ ๆ ไปลงมาอีกแล้ว ผมก็ถอดรองเท้าและถุงเท้าถือไว้ แล้ววิ่งเท้าเปล่าบนพื้นปูนที่เปียกแฉะขึ้นไปบนห้องเรียนชั้นสอง มันเป็นอาคารไม้เก่า ๆ สองชั้นที่น่าจะถูกสร้างมาตั้งแต่ช่วงแรกของการก่อตั้งโรงเรียน 

สำหรับเพื่อน ๆ ของผมบางคน อาคารเรียนแห่งนี้คืออาคารเดียวกับที่พ่อหรือแม่ของเขาเคยนั่งเรียนก่อนที่จะเจอใครบางคนที่เป็นสาเหตุให้เขาถูกกำเนิดเสียอีก ผมครุ่นคิดพลางเช็ดเท้าซ้ายขวาบนพรมที่ใครสักคนวางไว้หน้าประตูเพื่อให้เหล่านักโทษในระบบการศึกษาได้เข้าเรียนอย่างเป็นอิสระจากเท้าที่เปียกชื้นและเหม็นอับ ช่างเป็นคนที่ใส่ใจอะไรเช่นนี้

ผมก้าวเท้าลงบนพื้นไม้ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด เลื่อนเก้าอี้ไม้หนัก ๆ ครืดไปกับพื้นเพื่อหย่อนก้นนั่งที่โต๊ะหลังสุด บนโต๊ะที่มีรอยมีด ปากกา ลิควิด จารึกประวัติศาสตร์ความรักของใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก บางทีนี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่มีความหมายสำหรับเขา ณ สถานที่แห่งนี้ก็ได้ คือการหาใครสักคนเพื่อให้กำเนิดคนรุ่นถัดไปที่จะมานั่งเรียนบนโต๊ะเดียวกันนี้ในอีกหลายสิบปีต่อมา

ข้างหน้าผมมีเพื่อน ๆ สองสามคนที่มานั่งก่อนหน้าผม ผมไม่ยักจะรู้ว่ามีคนที่วิ่งเร็วกว่าผมเพื่อมาถึงห้องสี่เหลี่ยมมืด ๆ กับไฟนีออนสองดวงและพัดลมเพดานอีกหนึ่งอัน สิ่งเหล่านี้อย่างนั้นหรือที่ดึงดูดให้เขาอยากเป็นที่หนึ่ง หรือเป็นอนาคตอันห่างไกลที่ใครบางคนไม่มีวันไปถึง

ทำไมผมถึงได้ช่างสงสัยนักนะ บางทีมันอาจเป็นสิ่งเดียวที่ผมกระตือรือร้นอยากจะทำในสถานที่แห่งนี้ก็ได้ 

การเรียนน่ะหรอ? 

เปล่า 

มันคือการตามหาบางสิ่งต่างหาก

“เจอหรือยังล่ะ สิ่งที่แกตามหาน่ะ?” ไอ้แว่นที่นั่งโต๊ะหน้าถัดไปสองแถวหันมาถามผม เสมือนว่าอ่านความคิดของผมออก

“ตามหาอะไร?” ผมตีหน้าซื่อ

“ก็ความหมายไง” คนที่เป็นหัวหน้าห้องส่งคำตอบมาถึงผมอย่างไว ทั้ง ๆ ที่มันนั่งโต๊ะหน้าสุด คิดเป็นระยะทางที่ไกลที่สุดจากโต๊ะของผม

“ตามหาทำไม ก็มันนั้นแหละคือความหมาย” เพื่อนผู้หญิงที่ครองตำแหน่งรองหัวหน้าห้องพูดเสริมขึ้นมา

ผมนิ่งเงียบสักครู่ 

จ้องมองรอยขีดเขียนที่อยู่บนโต๊ะ

ก่อนจะตอบออกไปว่า

“ถ้าเป็นฉันก็คงดีน่ะสิ แต่เกรงว่าจะเป็นคนอื่น หรือแย่กว่านั้นคือการค้นพบว่ามนุษย์ไม่มีความหมายอะไรเลย”