ในค่ำคืนที่เงียบสงัดคืนหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังมองหาหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นหนังสืออีกเล่มที่โดนปลวกกัดกิน ผมตัดสินใจหยิบมันออกมาปัดฝุ่นเพื่อพลิกดูเนื้อหาข้างใน พลันสายตาไปหยุดอยู่ที่ภาพกระดานหมากล้อม ถึงแม้ผมจะเคยอ่านหนังสือเล่มนี้เมื่อหลายปีก่อน แต่ผมรู้สึกเหมือนเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นมัน นี่ก็น่าจะเป็นหมากล้อมอีกกระดานหนึ่ง...
ดวงตาของชายหนุ่มค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นมานานแล้ว นับตั้งแต่แม่ของตัวเองวิ่งจากห้องด้วยน้ำตาคลอเบ้า เพื่อเรียกหมอและพยาบาลมาดูอาการลูกชายของตนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ “นี่ฉันเพิ่งจะ 33 เองนะ” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองอยู่ในหัวลึก ๆ ลึกชนิดที่ว่าไม่มีผู้ใดในโลกอันโดดเดี่ยวใบนี้จะได้ยินมันได้ เขาเคยเป็นพนักงานในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง มันไม่ได้เป็นงานที่เขารักมากหรอก แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดมัน เขาคิดว่า...
หนึ่งในหลักการดำรงชีวิตที่เป็นสัจธรรมอันจริงแท้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงก็คือ ไม่ว่าคุณจะเป็นใครหรือทำอะไร ย่อมมีคนชอบและไม่ชอบคุณเสมอ ต่อให้คุณพยายามทำตัวเป็นคนที่ดีพร้อมจนไร้ที่ติ สมบูรณ์แบบประหนึ่งไข่มุกปราศจากตำหนิก็ย่อมมีคนเกลียดและต่อต้านคุณอยู่ดี และต่อให้คุณเป็นคนที่เฮงซวยหรือคนชั่วช้าระยำตำบอนแค่ไหนก็ยังมีคนที่ชอบและพร้อมสนับสนุนคุณอยู่ดี...
หนังสือเล่มนี้เป็นงานประพันธ์ของ วิลเลียม เชคสเปียร์ เป็นแนวบทพูดที่ให้ความรู้สึกเหมือนดูละครเวทีที่มีตัวละครกับฉากสลับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป ช่วงแรก ๆ ที่อ่านยังรู้สึกไม่คุ้นชินกับบทละครแนวนี้อยู่ ทำให้ติด ๆ ขัด ๆ บ้าง เพราะต้องพลิกกลับไปดูหน้าแนะนำตัวตัวละครบ่อย ๆ แต่เมื่ออ่านไปสักพักจนคุ้นเคยกับตัวละครแล้วก็จะเริ่มไหลลื่นเหมือนได้ฟังคนสนทนากันจริง ๆ แม้จะไม่มีคำพรรณาบรรยายเหตุการณ์เหมือนนิยายทั่ว ๆ ไป แต่บทพูดก็สละสลวยคมคาย...
หนึ่งในคุณลักษณะของอัลลอฮ์คือการรักที่จะให้อภัยโทษแก่บ่าว เมื่อเขาสำนึกผิดและขออภัยโทษต่อพระองค์ ดังนั้นมันไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไรที่จะยอมรับสารภาพว่าเราอ่อนแอเมื่อเรากระทำผิด เป็นความอ่อนแอที่เราเองก็อยากปรับปรุงมันให้เข้มแข็ง แต่ก็ยังพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า การหลอกคนอื่นและตนเองว่าเราดีเยี่ยมอยู่แล้วอย่างไม่มีทางทำผิดพลาดได้ ไม่ใช่คุณลักษณะของมนุษย์ที่ควรจะเป็น...
ในบรรดาสรรพสิ่งทั้งมวล ความคิดจิตใจของเราเป็นสิ่งเดียวที่เราสามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์ ทรราชอาจกักขังร่างกายของเราได้ แต่ไม่อาจกักขังความคิดของเราได้ จอมกษัตริย์สามารถบังคับให้เราก้มหัวสวามิภักดิ์ได้ แต่ไม่สามารถบังคับจิตใจของเราให้ก้มกราบได้ โรคอัมพาตสามารถต่อต้านการควบคุมร่างกาย แต่ไม่อาจต่อต้านจิตนาการไม่ให้โลดแล่นไปยังสุดขอบจักรวาลได้...
หลาย ๆ คนคงเคยประสบกับช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต ที่ไม่แน่ใจในความความหมายของตนเองว่า เรามีความหมายอะไรกับโลกใบนี้บ้าง เรามีความหมายอะไรกับใครสักคนบ้างหรือเปล่า? เราจะนิยามความหมายของเราอย่างไร ณ ช่วงเวลาชีวิตสั้น ๆ ที่ได้เกิดมานี้? ไม่ว่าตอนนี้เราจะรู้หรือไม่รู้ความหมายนั้น แต่อย่าลืมว่าครั้งหนึ่งเคยมีใครบางคนเคยให้ความหมายของเราในวันที่เราเกิดมาลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรก ส่วนใหญ่คน ๆ นั้นก็คือพ่อแม่ของเรา และความหมายนั้น...
ได้เวลาบันทึกเรื่องราวการเดินทางของตนเองสักที ชีวิตของผมในวัย 35 นี้ เป็นวัยที่อาจจะเดินทางผ่านพ้นครึ่งหนึ่งของชีวิตไปนานแล้ว บางทีพรุ่งนี้ผมอาจจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้วก็ได้ ผมปรารถนาที่จะบันทึกความนึกคิดของผมลงในที่แห่งนี้ อย่างน้อยเมื่อผมจากไป ตัวตนของผมส่วนหนึ่งก็ยังคงมีชีวิตอยู่ ณ จุดเล็ก ๆ ในจักรวาล ผมตั้งใจที่จะบันทึกทุกอย่างที่เป็นไปได้ ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์ แง่คิด บทเรียน ความยินดี ความเจ็บปวด และอื่น ๆ เผื่อที่ว่ามันจะเป็นประโยชน์แก่ใครสักคนหนึ่งที่เผลอมาอ่านมัน