คงจะไม่กินกับปัญญาเท่าไหร่นัก หากนักเดินทางคนหนึ่งบอกว่าเป้าหมายของเขานั้นยังอยู่อีกไกล แต่ตัวเขาเองนั้นกลับง่วนอยู่กับการสร้างบ้านหลังใหญ่โตระหว่างพักแรมข้างทาง เราคงจะคิดว่าเขาคงลืมเป้าหมายไปแล้ว หรือไม่ก็ไม่ได้มีเป้าหมายตั้งแต่แรก สิ่งที่พูดคงเป็นเพียงขนนกบนตราชั่งแห่งความจริงเท่านั้น...
ในวันที่เราเดินทางมาไกลแสนไกลนี้ อาจมีบางแยกที่ทำให้เราหลงทาง อาจมีบางจุดที่ทำให้เราพลัดตกลงไป ณ ชั่วขณะที่ดูเหมือนไม่มีทางออก มองไม่เห็นเส้นทางไปต่อ การได้นั่งนิ่ง ๆ สักนิดก็คงจะดีเหมือนกัน ให้ความคิดได้กลับไปยังอดีตที่ผ่านมา ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้ บางอดีตเลวร้าย บางอดีตสวยงาม แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญนัก คือการค้นพบตัวตนที่เราหลงลืมไป ตัวตนในอดีตของเราที่เราแทบจำไม่ได้แล้วว่ามันเคยมีอยู่ ไร้เดียงสาแต่ก็บริสุทธิ์ แข็งทื่อแต่ก็ซื่อตรง หยาบช้าแต่ก็อ่อนไหว ขลาดเขลาแต่ก็บ้าบิ่น คิด ๆ ดูแล้ว เราสองคนแยกจากกันตอนไหนไม่รู้ ไม่มีคำร่ำลา เด็กคนนั้นกับผู้ใหญ่ตอนนี้ ทำไมช่างดูเหมือนเป็นคนละคน ความภาคภูมิที่เคยมี หายไปแล้วจนหมดสิ้น ความทะเยอทะยานที่เคยยิ่งใหญ่ดั่งขุนเขา ถูกกัดเซาะจนเหลือเพียงเท่าเม็ดกรวด ยังเป็นไปได้อีกหรือที่จะกอบกู้มัน? หรือแค่ปล่อยมันไปตามวิถีที่มันเป็น กาลเวลานั้นทั้งแสนดี แต่ก็โหดร้ายในเวลาเดียวกัน การเติบโตนั้นให้อะไรบางอย่างแก่เรา แต่ก็พรากบางสิ่งไปด้วย นี่สินะชีวิต นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว ก็คงต้องเดินต่อไป เผื่อแยกข้างหน้า จะได้เจอเพื่อนเก่าคนนั้น คนที่เคยพำนักอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ
ผมชอบที่จะอ่านหนังสือที่เป็นแรงบันดาลใจให้นักเขียนได้เขียนหนังสือของตนเอง มันทำให้เราได้ดำดิ่งลงไปในความคิดของเขามากยิ่งขึ้น และหนังสือ Damn Good Advice ก็เป็นหนังสือขึ้นหิ้งอีกเล่มหนึ่งของนักออกแบบและนักสร้างสรรค์ที่ต้องการคิดใหญ่เพื่อสร้างสรรค์ผลงานที่ไม่เหมือนใคร ต่อไปนี้เป็นคำแนะนำ 15 ข้อแด่คนสร้างสรรค์ (ก็ทุกคนนั่นแหละที่ควรเป็นนักสร้างสรรค์!)...
บางครั้งคนเราก็ทำพลาดจากการพยายามแก้ไขทุกอย่างในสมรภูมิปัญหาที่ตนเองกำลังเผชิญอยู่ ในช่วงหนึ่งของชีวิต เราจะพบเจอกับบททดสอบต่าง ๆ ถาโถมเข้ามาในคราวเดียว นำพาเราไปยังทางแยกที่ต้องเลือกว่าจะเก็บรักษาสิ่งใดในบรรดาหลาย ๆ สิ่งที่เรามี ทางหนึ่งเป็นการตอบคำถามว่าเราสามารถปล่อยวางสิ่งใดได้บ้าง? อีกทางคือการหาคำตอบว่าเรายังคงเก็บรักษาทุกอย่างได้ไหม?...
ลองจิตนาการถึงท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ในแต่ละวินาทีจะมีคลื่นมากมายซัดเข้าหาฝั่ง สลายตัว จมหาย แล้วซัดขึ้นมาใหม่ หากเราเปรียบทะเลดั่งมหาสมุทรแห่งความคิดมากมายที่มีอยู่บนโลกใบนี้ ยอดคลื่นเล็ก ๆ อันไกลโพ้นลูกนั้นคือคลื่นความคิดของคุณที่กำลังพยายามไปให้ถึงฝั่งฝัน สายตาของคุณตะกายขึ้นไปอยู่บนยอดคลื่นลูกนั้นพร้อมกับคิดว่ามันจะสามารถวิ่งควบพาคุณไปถึงฝั่งไหม หรือว่าจะจมสลายหายไปเสียก่อน?
เชื่อว่าหลาย ๆ คนคงเคยได้ยินมาบ้างว่า "ถ้าเราอยากมีอะไร ก็จงให้สิ่งนั้นแก่คนอื่นก่อน" และก็เชื่อด้วยว่าในห้วงความคิดลึก ๆ อาจมีเสียงเล็ก ๆ คอยถามว่า "จริงหรือ? เราจะให้คนอื่นได้อย่างไร ในเมื่อเราเองก็ยังไม่มี" และบางคนก็เข้าขั้นปฏิเสธไปเลยว่า "จะบ้าเหรอ! ยิ่งให้คนอื่น เราก็ยิ่งจนสิ"...
หนังสือ The Alchemist หรือ ขุมทรัพย์สุดปลายฝัน ประพันธ์โดย Paulo Coelho เป็นเรื่องราวของเด็กเลี้ยงแกะคนหนึ่งในสเปนที่มีความฝันถึงขุมทรัพย์ในทะเลทรายอันห่างไกล และได้ตัดสินใจออกเดินทางเพื่อตามหาความฝันของตนเอง เรื่องราวระหว่างนั้นเองที่ให้บทเรียนหลายอย่างเกี่ยวกับการออกเดินทางตามหาความฝัน...
ทุกคนรู้ว่าการเดินนั้นมีประโยชน์ ปลอดภัย และง่ายกระทั่งเด็กอนุบาลก็สามารถทำได้ แต่ทำไมน้อยคนนักที่จะชอบเดิน เราอยู่ในยุคที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ที่ทำให้การเดินของเราแทบจะเป็นง่อย เราไปไหนมาไหนด้วยรถ เราสั่งอาหารให้คนมาส่งถึงบ้าน เราต้องจอดรถให้ใกล้กับร้านที่เราต้องการไปมากที่สุด บางคนแทบจะเป็นบ้า...
มนุษย์ถูกสร้างมาจากดิน ดินอาจดูต่ำต้อยไร้ค่า แต่ต้นไม้ที่สูงเสียดฟ้าย่อมรู้ว่า หากปราศจากดิน มันไม่อาจคงอยู่ได้ ดินอาจถูกทุบจนยุบรวมกัน แต่นั่นจะทำให้มันยิ่งเหนียวแน่น ดินอาจถูกแผดเผาจนมอดไหม้...
ช่วงบ่ายของวันที่ฝนตกในโรงเรียนแห่งหนึ่ง หลังจากที่ฝนเม็ดสุดท้ายได้สัมผัสกับพื้นดิน นักเรียนทุกคนต่างก็ทยอยเดินออกจากโรงอาหาร เสมือนนักโทษที่ถูกปลดปล่อยสู่อิสรภาพ ไม่สิ สำหรับนักเรียนบางคน นี่อาจจะเป็นการเดินทางจากอิสรภาพสู่การจองจำในห้องเรียนก็เป็นได้ ในเมื่อการเรียนคือสิ่งที่พวกเขาเกลียดขนาดนั้น...