หลงทางในวันเดินทางไกล

ในวันที่เราเดินทางมาไกลแสนไกลนี้

อาจมีบางแยกที่ทำให้เราหลงทาง

อาจมีบางจุดที่ทำให้เราพลัดตกลงไป

ณ ชั่วขณะที่ดูเหมือนไม่มีทางออก มองไม่เห็นเส้นทางไปต่อ

การได้นั่งนิ่ง ๆ สักนิดก็คงจะดีเหมือนกัน

ให้ความคิดได้กลับไปยังอดีตที่ผ่านมา

ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้

บางอดีตเลวร้าย บางอดีตสวยงาม

แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญนัก คือการค้นพบตัวตนที่เราหลงลืมไป

ตัวตนในอดีตของเราที่เราแทบจำไม่ได้แล้วว่ามันเคยมีอยู่

ไร้เดียงสาแต่ก็บริสุทธิ์

แข็งทื่อแต่ก็ซื่อตรง

หยาบช้าแต่ก็อ่อนไหว

ขลาดเขลาแต่ก็บ้าบิ่น

คิด ๆ ดูแล้ว เราสองคนแยกจากกันตอนไหนไม่รู้

ไม่มีคำร่ำลา

เด็กคนนั้นกับผู้ใหญ่ตอนนี้ ทำไมช่างดูเหมือนเป็นคนละคน

ความภาคภูมิที่เคยมี หายไปแล้วจนหมดสิ้น

ความทะเยอทะยานที่เคยยิ่งใหญ่ดั่งขุนเขา ถูกกัดเซาะจนเหลือเพียงเท่าเม็ดกรวด

ยังเป็นไปได้อีกหรือที่จะกอบกู้มัน?

หรือแค่ปล่อยมันไปตามวิถีที่มันเป็น

กาลเวลานั้นทั้งแสนดี แต่ก็โหดร้ายในเวลาเดียวกัน

การเติบโตนั้นให้อะไรบางอย่างแก่เรา แต่ก็พรากบางสิ่งไปด้วย

นี่สินะชีวิต

นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว ก็คงต้องเดินต่อไป

เผื่อแยกข้างหน้า จะได้เจอเพื่อนเก่าคนนั้น

คนที่เคยพำนักอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ